لبخند، نام کوچک من است

دیشب به این فکر می‌کردم که مغز می‌تونه برای حفظ جان انسانی که درونشه کارهای عجیبی بکنه. یعنی ممکنه باعث بشه ما جنون بگیریم و به اصطلاح عوامانه‌تر دیوانه بشیم و خیلی از سیستم‌های اندیشیدن را از کار بندازه، تا مجبور نباشه از ما مدام در موقعیت‌های غیرقابل توضیح و زیرفشار قرار دهنده محافظت کنه. توی موقعیت خطرناک‌تر هم موقعیتی پیش میاد که خودش باعث مرگ خودش و انسانی که درونشه میشه و نیمه‌شبی از کار می‌افته و حاضر میشه رنج چند لحظه عدم فعالیت را به جون بخره تا از انسانی که درونشه با مرگ هردوشون حفاظت کنه. حالا شاید هم مغز به تنهایی تصمیم به مرگ می‌گیره و مثل یک موجود خودخواه سعی در نجات خودش داره و سعی می‌کنه با مرگش از بار فعالیت در درون این انسان شونه خالی کنه.